Scoutsweekend

Gepakt en gezakt: we zijn klaar om te vertrekken richting het eerste scoutskamp.

Als echte scouts binden ze het hout vast.
Dit hout zal later gebruikt worden om het kookvuur aan te maken.

Het hout wordt vervolgens bevestigd aan de ruitenwissen
die bij deze dienst doet als trekhaak.

Helemaal klaar om te vertrekken!

Avondactiviteit

Time for breakfast

 How to make chapatis

Stap 1:

Je wast je handen zodat je niet met je vuile handen in het deegwaar zit te ploeteren. Vervolgens neem je een kom en doe je hier voldoende bloem in. Hierbij voeg je enkele bekers warm water.

Stap 2:

Kneden maar!! Wanneer de bloem niet voldoende kneedbaar is, mag je er gerust nog wat warm water aan toevoegen. Tijdens het kneden mag je er ook een snuifje zout bij doen. Dit brengt het geheel nog meer op smaak.

Stap 3:

Je verdeelt het geheel en rolt deze uit op het roltafeltje. Nadat je een grote pannenkoek gevormd hebt, verdeel je deze vervolgens nog eens in kleine bolletjes.

Stap 4:

Deze kleine bolletjes zijn de perfecte maten voor de juiste chapiti te maken. Je rolt deze nog ’s goed uit. Zodat je een perfecte ronde vorm hebt, waarna ze recht de pan kunnen gaan.

Stap 5:

Wacht tot onze chapati een bruin kleurtje begint te krijgen en dan …smullen maar!! 

 Asante sana, Caroline! 

Bezoek aan een publiek hospitaal.

Oordeel zelf maar. Deze beelden speken voor zich.

Kampvuur

Na deze gruwelijke beelden te zien, hadden we nood aan wat nieuwe positieve energie.Het kampvuur was hierbij de ideale gelegenheid.

Het was een indrukwekkend feest waarbij iedereen rond het kampvuur liep.
De kinderen sleurden ons mee om ook al dansend en zingend rond de vlammen te lopen. 
Dit was een onbeschrijfelijk gevoel.

Enkele sfeerbeelden

Teacher, teacher ...

Wat ga ik class 2 missen, zowel van de kinderen als van de klastitularis. Miss Dorothy, ze is zo begaan met elk kind. Ze behoudt het overzicht over de klas en geeft elk kind zeer goede feedback. Wanneer ik vooraan sta, geeft ze me steeds raad. Deze feedback vindt naar mijn mening, niet plaats tussen student en mentor maar het neemt eerder de vorm aan van tips die collega's elkaar onderling geven. Ze heeft zulke goede ideeën. Daarenboven vertelde Miss Dorothy dat haar ambities verder reiken dan de primary school. Ze heeft één jaar gestudeerd maar overgaan naar het tweede jaar is niet zo simpel. Eerst moet er terug geld in het laatje komen. Voor elk jaar dat je meer studeert, stijgt het niveau waarop je later terecht gaat komen: primary school, secundary school, … Beetje bij beetje komt ze er wel. Hopelijk lukt het haar om de eindjes aan elkaar te knopen en verder te gaan met studeren. Ze is zo intelligentie. Het zou jammer zijn dat ze deze kansen moet laten liggen omwille van het gebrek aan financiële middelen. Dit wil echter niet wil zeggen dat ze hier in de Rainbowschool geen prachtig werk verricht. Voor het project is ze een zeer sterke schakel. Het zou ook jammer zijn dat we afscheid van haar zouden moeten nemen. Maar zover zijn we nog niet. 

Nu kan class 2 nog ten volle genieten van deze prachtige juf, net zoals ik. Sommige bloglezers zullen misschien denken, op basis van de vorige verslagen dat ze niet altijd zo didactisch te werk gaat, maar je moet alles in zijn context plaatsen. In vergelijking met de andere leerkrachten weet ze heel goed waar ze mee bezig is. Bovendien staat ze ook open voor nieuwe ideeën. 'Sharing ideas' zoals ze dit zo mooi noemt. Het delen van elkaars kennis. Ja ja, de liefde is groot tussen de twee teachers van class 2. 

Enkele voorbeelden.

Leerlingen moeten al vrij snel puntoefeningen oplossen, 3 + … = 7. Ik legde dit uit door de omgekeerde bewerkingen toe te passen. 7 – 3 = … Maar dit was een straatje te ver merkten zowel ik als miss Dorothy op. Hierdoor kreeg zij het idee om een weegschaal boven te halen. In de school zijn balansen aanwezig waaraan kleine bekertjes bevestigd zijn. Met dank aan de Hasseltse studenten die hiervoor gezorgd hebben. 

Hoe ging ze nu te werk gaan? Wel, in het eerste bekertje lagen 3 ringen en in het tweede bekertje lagen 7 ringen. Dit was niet gelijk. Dus hoeveel voorwerpen moesten we hier nog toevoegen? We vulden aan tot onze weegschaal gebalanceerd was. Wat uiteindelijk 4 als oplossing gaf. Prachtig toch!

 

In de school is wel wat materiaal aanwezig maar wat ermee gedaan? Zo is er ook een stavenspel. Hoe zouden we dit in de klas kunnen hanteren? Wel nadat ik en miss Dorothy de hoofden bij elkaar hadden gestoken, kwam het volgende voorstel uit de bus. Leerlingen moeten uit 1 getal kunnen zeggen hoeveel eenheden (ones), tientallen (tens), honderdtallen (hundreds), … dat getal heeft. Op de foto kan je zien hoe dit in zijn werk gaat.

 

Eén cirkel rond de eerste staaf staat voor 1 eenheid. Als we een cirkel toevoegen aan de tweede staaf, geeft dit samen 1 eenheid en 1 tiental, wat het getal 11 als resultaat geeft.

Ook heb ik al gemerkt dat mijn kleine insteken niet zomaar verloren gaan. Wanneer de kinderen tijdens de les moeten opletten, vraagt miss Dorothy de aandacht door hun handen in de lucht te laten steken. Op deze manier zijn ze met niets anders bezig en bijgevolg zijn ze aandachtig. Ook als de kinderen buiten willen gaan, kan dit in stilte gebeuren. Dus de rij die het snelst en het flinkst klaar zit, mag dus ook eerst vertrekken. 

De tafelbeer wordt eveneens al goed geïntegreerd. Met dank aan de vrienden die voor deze beer gezorgd hebben. Je ziet, jullie verrichten hier ook goed werk! Tijdens mijn observaties heb ik gemerkt dat de kinderen zeer veel moeite hebben om de maaltafels op te lossen. De tafels worden onvoldoende ingeoefend. Hiervoor heb ik een spel bedacht. De kinderen zijn zeer competitief en willen graag winnen. Dus dit heb ik ook verwerkt in het spel: Elke rij komt afzonderlijk naar voor. De kinderen staan per twee voor mij. Iemand uit de klas zegt een tafel en de twee spelers moeten om ter snelst het juiste antwoord zeggen. Wie het juist heeft mag terug aansluiten, wie het fout heeft, neemt terug plaats achter zijn lessenaar. Dit wordt herhaald tot er één iemand overblijft die deze beer een dag lang op zijn plaats mag laten staan. Dit spel zorgt voor een hoge betrokkenheid en op die manier worden de maaltafels elke dag herhaald.  Het automatiseren is iets wat zeer belangrijk is voor de kinderen. Ze gaan dit constant nodig hebben maar dit blijft een discussiepunt. Miss Dorothy grapt vaak over het feit dat ik hier zoveel tijd insteek. Ze vindt het belangrijker dat de leerlingen door te turven de oplossing kunnen bekomen. Terwijl het vaak onmogelijk wordt om 7 x 8 snel op te lossen door middel van streepjes te trekken. Op deze foto zie je ons gesprek uitgeschreven

Ik noem het: Sharing
(Wat denk je daarvan?)

Niet met alle ideeën ben ik het 100 % eens. Vrijdag tijdens de assembly was er de “prijsuitreiking” van de examenresultaten. Hier ging een hele ceremonie aan vooraf. Dit wilde ook zeggen dat de kinderen er piekfijn uit moesten zien. Dus de regels werden even op een rijtje gezet.:

• Haren scheren. 
•  Nagels mooi wassen.
• Schoenen proper maken.
• Sportuniform proper maken en aandoen.
• Hun rapport meebrengen van thuis.
• …

Bij de eerste regel meldde miss Dorothy het volgende: “Als dit niet gebeurt, scheer ik jullie haar zelf af!” Ze zei dit met een lach dus ik nam het niet zo serieus. Op vrijdagochtend  kwam ik in de school aan en zag ik toch raar geschoren coups rondlopen. Toen ik in de klas aankwam merkte ik op dat miss Dorothy in de niet-geschoren haren haar schaar had gezet. Voortaan zullen de kinderen wel twee keer nadenken voor ze ongeschoren terug naar school gaan. 

Opgeruimd staat netjes 

Dit was mijn motto voor deze week. Ik hoor mijn moedertje al zeggen: “En daar kan hij wel de kasten opruimen.” Alles voor het goeie doel hé, darling! Hopelijk blijft het een beetje opgeruimd of ben ik hierin te idealistisch?

Hoe zit het allemaal in de kast?

• Schap 1: Counters, games, …
• Schap 2: Het stavenspel
• Schap 3: De oefeningenmappen
• Schap 4: Piccopiccolo spelen, die gesorteerd zijn op niveau.
• Schap 5: Muziek instrumenten en rekenspelen.

VOOR

NA

Dweilen met de kraan open.

“Dweilen met de kraan open.” kan wel een spreekwoord zijn dat vrijdag 24 februari van toepassing was. Na een weekje in class 2 te staan begon ik de klas wat te kennen, dacht ik. Ik wist wel dat het niveau niet hoog lag. En inderdaad, je mag geen te hoge verwachtingen stellen. Maar soms ben je gewoon aan het einde van je Latijn om de kinderen nog maar iets mee te geven. De vragen vliegen door je hoofd. De woede wordt terug aangewakkerd wanneer ik terug begin te schrijven over de les. Woede is misschien niet het juiste woord. Eerder onmacht. Onmacht tegenover de het Keniaans onderwijsnet. Leerlingen beginnen in het eerste kleuterklasje al te leren over cijfers. Waar ze later dat jaar aanvankelijk mee beginnen te rekenen. Voorbeeldje: “Er liggen 4 mango’s, ik neem er 1 weg. Hoeveel mango’s blijven er nog over?” Dergelijke rekenverhalen horen thuis in een eerste leerjaar! Op die leeftijd zijn ze rijp genoeg om zo’n vragen te beantwoorden. Laat een kind, kind zijn. Probeer niet zo’n leerstof op te dringen. Dit werkt niet. De filosofie hierachter is, hoe vroeger de kinderen beginnen aan de leerstof, hoe slimmer ze worden. Hoe langer ze op school zijn, hoe beter ze de leerstof beheersen. Op een zeker hoogte kan ik mij nog wel vinden of beter gezegd ik begrijp wel waarom ze zo denken. Maar onderwijs is niet enkel zitten en luisteren, bordschema’s overschrijven en oefeningen oplossen. De kinderen hebben nood aan begeleiding op maat. Lessen waar iedereen betrokken blijft, … 

Na deze kleine uiteenzetting zal ‘k even mijn ervaringen hierbij noteren. Ik heb heel de week gewerkt rond maaltafels. Maar helaas moest ik van Miss Dorothy al overgaan naar het volgende thema “Divisions” of delingen. Je moet geen hoge studies gedaan hebben om te begrijpen dat de maaltafels geautomatiseerd moeten zijn voor je aan delingen kan starten … Maar helaas, de proefwerken stonden voor de deur dus de hoofdstukken moesten bekeken worden. Dus mijn eerste lesjes gingen van start om alles gelijk te verdelen. “Share equally” Ik heb geprobeerd om met de spullen die in handbereik lagen de verdelingen zo visueel mogelijk te maken. “We hebben 4 dopjes. Ik zou graag 2 gelijke groepjes zien. Dus we leggen 1 dopje links, 1 rechts. Dit herhalen we tot er geen dopjes overblijven.” Questions: “Hoeveel lagen er in het begin? Hoeveel dopjes liggen er in 1 groepje?, …” Dit verliep nog vlot. Omdat dit zo vlot verliep mocht ik van Miss Dorothy na break-time verdergaan met de schriftelijke oefeningen. Weer een tegenstrijdigheid waar je machteloos tegenover staat. De basis is nog niet half gelegd en toch moesten ze al oefeningen gaan maken. Want zo konden de ouders zien hoe goed ze wel in de klas hadden gewerkt. Goed of niet goed gemaakt, dat maakt niet uit. Zolang de oefeningen maar in het werkschriftje stonden. Ik wist van de observaties hoe de oefeningen gemaakt werden. Dus nam ik deze manier over, dit is iets waar ik ook in de fout ben gegaan. Ik had een bordschema gemaakt zodat ze alles konden overschrijven om aan de oefeningen te staren. In het begin maakte ik de oefeningen klassikaal. Dit liep wel maar enkel de slimmeriken gaven steeds het correcte antwoord. Op deze manier werden de oefeningen snel vervolledigd. Maar de betrokkenheid viel als een kaartenhuisje in elkaar wanneer ze alleen aan de slag mochten gaan. Al snel gingen de vingers de lucht in. De vragen kwamen van overal. Ik herhaalde een deel klassikaal maar de aandacht was ver te zoeken. Moeilijk om de African style aan te passen. Het voelde als falen aan. Hetgene wat me in België zo vaak lukte, werkte hier niet. Ik heb fouten gemaakt, deze fouten moeten rechtgezet worden. Maar die dag werd het me allemaal te veel. Ze stuurden me naar het volunteerhuis om even terug op mijn positieve te komen. 

Lag dit nu aan mij? Lag dit nu aan de kinderen?

Nee, de kinderen hebben de capaciteit. Allemaal hebben ze het vermogen om de maaltafels, deeltafels, optellingen en aftrekkingen op een zeker niveau te beheersen. De gelijkenissen zijn weer snel geschetst. Net zoals bij ons, kan elk kind het. Maar ze hebben allemaal nood aan de nodige begeleiding om zo hun doelen te bereiken.

Zelf ga ik mijn doelen ook aanpassen. De sprongen die ik wil maken, gaan ingeperkt worden. Je bent een Westerse leerkracht die heel dit Afrikaans onderwijsnet niet kan aanpassen. Maar je kan wel met kleine insteken en voorbeeldjes de leerkrachten helpen en laten inzien dat sommige methodes wel echt werken en sommige helemaal niet. 

Zeker niet slecht om even met je neus flink tegen de muur te lopen. Van deze fouten word je alleen maar sterker.

Bedankt.

Enkele dagen geleden zat ik samen met Miss Dorothy te verbeteren en kwamen de gesprekken voor het eerst goed los. Nadat er wat proefwerken gecorrigeerd werden, vroeg ze aan mij wat er met me aan de hand was afgelopen vrijdag. Ik heb mijn verhaal tegen haar gedaan en ze voelde zich schuldig over hoe het verlopen was. Dit is iets prachtig Keniaans. Ze leven enorm mee met hun omgeving. Dit is iets wat van kleins af er al in zit. Want Miss Dorothy vertelde me ook dat het na mijn les niet meer lukte om de kinderen iets bij te brengen. Ze zaten allemaal voor zich uit te staren en wisten niet wat van hen verwacht werd. They felt sorry for me. Terwijl ze er helemaal niets aan konden doen. Miss Dorothy heeft dan maar de lessen tijdig stopgezet omdat zowel de kinderen als zijzelf de dag niet meer konden verderzetten. Toen ze dit vertelde kreeg ik er kippenvel van. Zelf sta ik nog maar enkele dagen in de klas en ken ik de kinderen nog niet zo goed. Toch voel je jezelf op zo’n moment aanvaard en ben je een deel geworden van class 2.