Pasen

Graag zou ik willen beginnen met iedereen een zalig paasfeest toe te wensen. 

Die wensen heb ik gisteren in de eucharistieviering ook meermaals ontvangen. Gisteren waren Quinten en ik uitgenodigd in de kerk van Rafaël. Zelf gaat hij niet al te vaak naar deze vieringen maar hij wou voor ons wel een uitzondering maken. Het regenseizoen zou van start zijn gegaan maar helaas was het nog steeds snikheet in de blakende zon. We trotseerden zonder problemen deze temperaturen om richting de kerk te wandelen. Rafaël was mooi op tijd op zijn afspraak. Zelf kon ik niet zo goed de pas er inhouden omdat mijn billen vuurrood verbrand waren van ons vistochtje van zaterdag. Hiervoor verwijs ik graag naar de blog van Quinten. Tja, wie zich verbrandt, moet op de blaren zitten zeker. Dit liet ik vooral niet merken. Als een echte soldier stapte ik vlotjes mee. Na een kwartiertje, twintig minuten stappen, kwamen we aan de kerk aan. Dit was een paleis. Het hele domein was omheind. Aan de ingang stonden jongeren de programma's uit te delen. Hier moesten we 10 KSH betalen om binnen te mogen. Voorbeeldig als we zijn, waren we een half uurtje te vroeg. We gingen even nog iets drinken om dan ons richting de viering te begeven. Voor we binnengingen, stond de blanke pastoor iedereen te groeten. We wilden onszelf ook voorstellen aan deze man. Zoals we dit altijd doen zeggen we dat we vrijwilligerswerk doen in een lokale school in de buurt maar dit was blijkbaar niet zo'n goed idee. Hij zei ons dat het helemaal niet toegestaan was om vrijwilligerswerk te doen in Kenia en dat hier zware straffen op stonden. Hier stonden we even van te kijken maar later hebben we dit besproken onder elkaar en hebben we dit wat gerelativeerd. Deze man zei het waarschijnlijk met de beste bedoelingen maar zag zelf het licht niet meer zo duidelijk, om het zo maar te zeggen. Na deze nare begroeting zijn we verdergegaan om ons een plaatsje te zoeken in de kerk. Het was echt zoeken omdat de zaal goed gevuld was. Zowel zwarten als blanken kwamen naar deze paasviering, Mooi om deze verscheidenheid samen te zien bidden. In de viering werd er gelachen, gezongen en gedanst. Als er zulke vieringen bij ons zouden gegeven worden zou elke week de kerk vol zitten. De manier waarop ze samen feestvieren is mooi om te zien, aanstekelijk zelfs. Rondom mij zaten alle leeftijd van 1 tot 100 jaar. De allerkleinste konden zich perfect stilhouden en wanneer ze een schreeuw wilden uitkramen, maakte moederlief haar borst bloot waardoor het geween geen kans kreeg. De viering startten door iedereen te besprenkelen met wijwater en wierook. Daarna werd het Heilig Boek binnengebracht. Dit werd ook aanzien als HET HEILIG BOEK. We moesten allemaal rechtstaan om te bedanken dat het boek naar voor werd gebracht. De viering was wel helemaal in het Kiswahili. Af en toe nam de blanke pastoor het woord in het Duits maar dit was al even moeilijk te begrijpen. Ik heb er niet veel van verstaan maar ik heb er met volle teugen van genoten. Wanneer de preek bezig was, heb ikzelf wat nagedacht over wie, wat, waar, ... Tijdens de gezangen heb ik vreugdig mee geklapt maar aangezien ik op de laatste rij zat, kon ik niet veel zien van de dansen die zich afspeelde tussen de rijen door. Na een uur werden de meeste blanken het een beetje beu en dropen af maar wij, de blanken aan de buitenkant maar zwarte binnenin, bleven netjes zitten. Wanneer we de hostie ontvingen, kwam de twee en een half uur duurde viering dan toch aan een einde.

Een fijne ervaring, enkele ideeën zijn toch opgeslagen om misschien latere vieringen bij ons wat meer kleur te geven.


Arsenal - Man. City

De mis had niet veel langer moeten duren want we hadden nog een andere afspraak, om half 3 voetbaltijd.

Uitslag: 

Arsenal - Man. City 

2 - 0

Our dear dear ...

Our dear dear dear Astrid and Nathalie,

we never forget you,

Our dear dear dear Astrid and Nathalie,

we never forget you,

Although you're goning far away,

we never forget you

Although you're goning far away,

we never forget you

GOOOODBYEEEE GOOOOOODBYEEEEEE

May you succeed in all you do

May you succeed in all you do

Astrid en Nathalie, bedankt voor al deze mooie momenten. Jullie zitten voor altijd in onze harten. And you gave us a warm feeling!!  :')

Dikke kus van ons allemaal ! 

Het leven gaat door ...

27 maart 2012

Het is alweer een tijdje geleden dat ik nog iets gepost heb, maar daar zit het bezoek van twee belangrijke personen voor iets tussen. Mijn ouders zijn voor twee weken in Kenia geweest. Ze hebben kennis gemaakt met de dagelijkse bezigheden van hun zoon. Er waren toch wel enkele vragen die opgelost moesten worden. Zo zijn ze enkele dagen mee naar school gegaan. Ze hebben kunnen bekijken wat er ondertussen allemaal verwezenlijkt is, maar tegelijk hebben ze ook de schrijnende situatie kunnen zien. De vraag waarom ik hier nu zit, is voor een deel opgelost. Ze hebben gezien dat er iets gedaan moesten worden. Iedereen helpen gaat niet, maar stap voor stap kunnen we de mensen van het dorpje wel een beter leven geven. 

In het begin van hun verblijf was een beetje zoeken en aftasten. Zo kwamen ze in aanraking met de beachboys die hen letterlijk de kleren van het lijf vroegen maar na verloop van tijd wisten mijn ouders en hun reisgenoten hen op tijd van antwoord te dienen. Nadat ze deze jongens de pas afsneden, konden ze ten volle genieten van het prachtige land. Ze hebben zowel het drukke stadsleven in Mombasa gezien als de dorpssfeer in Maweni. Ook van het toeristische deel hebben ze ten volle kunnen genieten. Kortom, ze hebben het echt naar hun zin gehad.

De tweeling in het nieuw.

Waarschijnlijk hebben de lezers de verschillende blogs reeds gelezen. Op de blog van Quinten staat uitgeschreven dat we deze week de situatie van twee broertjes van zeer dichtbij meemaakten. Ik schets voor jullie even de situatie.

De twee jongens komen voor het eerste jaar naar de Rainbowschool. Ze hebben een leeftijd van 7 à 8 jaar, de exacte geboortedatum is niet gekend. Ze mochten bij juf Bernice in de klas komen zitten, in standard 1. Dit is echter alleen een indeling naar gelang de leeftijd. Er werd niet gekeken naar o.a.  de talenkennis. Dit speelt hen nu wel parten. Ze kunnen geen letter Engels begrijpen. Dit is niet enkel te wijten aan hun latere schoolgang. Als we naar hun thuissituatie kijken, komt het echte verhaal aan de oppervlakte. Dit is echt schrijnend. De kinderen leven bij hun vader. Hun moeder woont niet meer thuis. De reden is niet bekend. Tijdens de eerste weken op school werd er ons al gezegd dat hun thuissituatie niet normaal is. Hun vader komt vaak laat thuis. De kinderen moeten zelf voor eten zorgen, als ze al geld hebben om iets voor eten te kopen. Wanneer hun vader thuis komt, heeft hij vaak al genoeg gedronken. Dit gaat ten kosten van de kinderen waarvan wij ’s morgens de gevolgen zien. De kinderen hebben op hun rug zweepslagen, littekens van uitgedoofde sigaretten, snijwonden,… Hier blijft het ook niet bij. We kunnen de tweeling van elkaar onderscheiden omdat een van hen brandwonden heeft op zijn handen. Dit is ook het werk van de vader des huizes. 

De verwaarlozing is mensonwaardig. De kinderen leven in erbarmelijke omstandigheden. Omdat hun vader niet naar hen omkijkt hebben ze ook nog geen uniform voor de school. Dat is iets waar wij wat  aan wilden doen. Met het sponsorgeld hebben we al enkele dingen verwezenlijkt maar dit is eindelijk iets waar we zelf inspraak in hebben.  Het idee komt van Sofie. Zij heeft zich voor het grote deel ontfermd over deze twee jongens. Samen hebben we voor de jongens een uniform gekocht. Dit is nog maar het begin van het verhaal. Laat ons hopen dat er snel iets wordt ondernomen waardoor de kinderen echt kunnen stralen.

Vrijdag is Justus, de manager van Kebene, naar mij toegekomen om de situatie even te schetsen. Kebene is een Belgisch-Nederlands project om verwaarloosde en ouderloze kinderen op te vangen. Zij werden op de hoogte gebracht van de situatie van de twee jongens. Net zoals bij ons is het niet evident om de kinderen zomaar bij hun ouders weg te halen. Hier gaat een hele procedure aan vooraf. De eerste stap is om de kinderen even aan het woord te laten. Veel moesten ze niet zeggen, de zweepslagen en littekens van de uitgedoofde sigaretten op hun rug spraken voor zich. Justus schreef alles nauwkeurig op en nam de zaak onmiddellijk serieus. Zijn planning is nu om thuis ook de situatie te bekijken en even in gesprek te gaan met de vader. Daarnaast is de politie langs geweest om de zaak te bekijken. De leerkrachten denken dat de vader voor enkele jaren achter de tralies moet maar daar is nog geen uitspraak over. We houden jullie op de hoogte van deze situatie. Voorlopig lopen de twee jongens trots in de school rond met hun nieuw uniformpje, knappe mannen

Scoutsweekend

Gepakt en gezakt: we zijn klaar om te vertrekken richting het eerste scoutskamp.

Als echte scouts binden ze het hout vast.
Dit hout zal later gebruikt worden om het kookvuur aan te maken.

Het hout wordt vervolgens bevestigd aan de ruitenwissen
die bij deze dienst doet als trekhaak.

Helemaal klaar om te vertrekken!

Avondactiviteit

Time for breakfast

 How to make chapatis

Stap 1:

Je wast je handen zodat je niet met je vuile handen in het deegwaar zit te ploeteren. Vervolgens neem je een kom en doe je hier voldoende bloem in. Hierbij voeg je enkele bekers warm water.

Stap 2:

Kneden maar!! Wanneer de bloem niet voldoende kneedbaar is, mag je er gerust nog wat warm water aan toevoegen. Tijdens het kneden mag je er ook een snuifje zout bij doen. Dit brengt het geheel nog meer op smaak.

Stap 3:

Je verdeelt het geheel en rolt deze uit op het roltafeltje. Nadat je een grote pannenkoek gevormd hebt, verdeel je deze vervolgens nog eens in kleine bolletjes.

Stap 4:

Deze kleine bolletjes zijn de perfecte maten voor de juiste chapiti te maken. Je rolt deze nog ’s goed uit. Zodat je een perfecte ronde vorm hebt, waarna ze recht de pan kunnen gaan.

Stap 5:

Wacht tot onze chapati een bruin kleurtje begint te krijgen en dan …smullen maar!! 

 Asante sana, Caroline! 

Bezoek aan een publiek hospitaal.

Oordeel zelf maar. Deze beelden speken voor zich.

Kampvuur

Na deze gruwelijke beelden te zien, hadden we nood aan wat nieuwe positieve energie.Het kampvuur was hierbij de ideale gelegenheid.

Het was een indrukwekkend feest waarbij iedereen rond het kampvuur liep.
De kinderen sleurden ons mee om ook al dansend en zingend rond de vlammen te lopen. 
Dit was een onbeschrijfelijk gevoel.

Enkele sfeerbeelden

Teacher, teacher ...

Wat ga ik class 2 missen, zowel van de kinderen als van de klastitularis. Miss Dorothy, ze is zo begaan met elk kind. Ze behoudt het overzicht over de klas en geeft elk kind zeer goede feedback. Wanneer ik vooraan sta, geeft ze me steeds raad. Deze feedback vindt naar mijn mening, niet plaats tussen student en mentor maar het neemt eerder de vorm aan van tips die collega's elkaar onderling geven. Ze heeft zulke goede ideeën. Daarenboven vertelde Miss Dorothy dat haar ambities verder reiken dan de primary school. Ze heeft één jaar gestudeerd maar overgaan naar het tweede jaar is niet zo simpel. Eerst moet er terug geld in het laatje komen. Voor elk jaar dat je meer studeert, stijgt het niveau waarop je later terecht gaat komen: primary school, secundary school, … Beetje bij beetje komt ze er wel. Hopelijk lukt het haar om de eindjes aan elkaar te knopen en verder te gaan met studeren. Ze is zo intelligentie. Het zou jammer zijn dat ze deze kansen moet laten liggen omwille van het gebrek aan financiële middelen. Dit wil echter niet wil zeggen dat ze hier in de Rainbowschool geen prachtig werk verricht. Voor het project is ze een zeer sterke schakel. Het zou ook jammer zijn dat we afscheid van haar zouden moeten nemen. Maar zover zijn we nog niet. 

Nu kan class 2 nog ten volle genieten van deze prachtige juf, net zoals ik. Sommige bloglezers zullen misschien denken, op basis van de vorige verslagen dat ze niet altijd zo didactisch te werk gaat, maar je moet alles in zijn context plaatsen. In vergelijking met de andere leerkrachten weet ze heel goed waar ze mee bezig is. Bovendien staat ze ook open voor nieuwe ideeën. 'Sharing ideas' zoals ze dit zo mooi noemt. Het delen van elkaars kennis. Ja ja, de liefde is groot tussen de twee teachers van class 2. 

Enkele voorbeelden.

Leerlingen moeten al vrij snel puntoefeningen oplossen, 3 + … = 7. Ik legde dit uit door de omgekeerde bewerkingen toe te passen. 7 – 3 = … Maar dit was een straatje te ver merkten zowel ik als miss Dorothy op. Hierdoor kreeg zij het idee om een weegschaal boven te halen. In de school zijn balansen aanwezig waaraan kleine bekertjes bevestigd zijn. Met dank aan de Hasseltse studenten die hiervoor gezorgd hebben. 

Hoe ging ze nu te werk gaan? Wel, in het eerste bekertje lagen 3 ringen en in het tweede bekertje lagen 7 ringen. Dit was niet gelijk. Dus hoeveel voorwerpen moesten we hier nog toevoegen? We vulden aan tot onze weegschaal gebalanceerd was. Wat uiteindelijk 4 als oplossing gaf. Prachtig toch!

 

In de school is wel wat materiaal aanwezig maar wat ermee gedaan? Zo is er ook een stavenspel. Hoe zouden we dit in de klas kunnen hanteren? Wel nadat ik en miss Dorothy de hoofden bij elkaar hadden gestoken, kwam het volgende voorstel uit de bus. Leerlingen moeten uit 1 getal kunnen zeggen hoeveel eenheden (ones), tientallen (tens), honderdtallen (hundreds), … dat getal heeft. Op de foto kan je zien hoe dit in zijn werk gaat.

 

Eén cirkel rond de eerste staaf staat voor 1 eenheid. Als we een cirkel toevoegen aan de tweede staaf, geeft dit samen 1 eenheid en 1 tiental, wat het getal 11 als resultaat geeft.

Ook heb ik al gemerkt dat mijn kleine insteken niet zomaar verloren gaan. Wanneer de kinderen tijdens de les moeten opletten, vraagt miss Dorothy de aandacht door hun handen in de lucht te laten steken. Op deze manier zijn ze met niets anders bezig en bijgevolg zijn ze aandachtig. Ook als de kinderen buiten willen gaan, kan dit in stilte gebeuren. Dus de rij die het snelst en het flinkst klaar zit, mag dus ook eerst vertrekken. 

De tafelbeer wordt eveneens al goed geïntegreerd. Met dank aan de vrienden die voor deze beer gezorgd hebben. Je ziet, jullie verrichten hier ook goed werk! Tijdens mijn observaties heb ik gemerkt dat de kinderen zeer veel moeite hebben om de maaltafels op te lossen. De tafels worden onvoldoende ingeoefend. Hiervoor heb ik een spel bedacht. De kinderen zijn zeer competitief en willen graag winnen. Dus dit heb ik ook verwerkt in het spel: Elke rij komt afzonderlijk naar voor. De kinderen staan per twee voor mij. Iemand uit de klas zegt een tafel en de twee spelers moeten om ter snelst het juiste antwoord zeggen. Wie het juist heeft mag terug aansluiten, wie het fout heeft, neemt terug plaats achter zijn lessenaar. Dit wordt herhaald tot er één iemand overblijft die deze beer een dag lang op zijn plaats mag laten staan. Dit spel zorgt voor een hoge betrokkenheid en op die manier worden de maaltafels elke dag herhaald.  Het automatiseren is iets wat zeer belangrijk is voor de kinderen. Ze gaan dit constant nodig hebben maar dit blijft een discussiepunt. Miss Dorothy grapt vaak over het feit dat ik hier zoveel tijd insteek. Ze vindt het belangrijker dat de leerlingen door te turven de oplossing kunnen bekomen. Terwijl het vaak onmogelijk wordt om 7 x 8 snel op te lossen door middel van streepjes te trekken. Op deze foto zie je ons gesprek uitgeschreven

Ik noem het: Sharing
(Wat denk je daarvan?)

Niet met alle ideeën ben ik het 100 % eens. Vrijdag tijdens de assembly was er de “prijsuitreiking” van de examenresultaten. Hier ging een hele ceremonie aan vooraf. Dit wilde ook zeggen dat de kinderen er piekfijn uit moesten zien. Dus de regels werden even op een rijtje gezet.:

• Haren scheren. 
•  Nagels mooi wassen.
• Schoenen proper maken.
• Sportuniform proper maken en aandoen.
• Hun rapport meebrengen van thuis.
• …

Bij de eerste regel meldde miss Dorothy het volgende: “Als dit niet gebeurt, scheer ik jullie haar zelf af!” Ze zei dit met een lach dus ik nam het niet zo serieus. Op vrijdagochtend  kwam ik in de school aan en zag ik toch raar geschoren coups rondlopen. Toen ik in de klas aankwam merkte ik op dat miss Dorothy in de niet-geschoren haren haar schaar had gezet. Voortaan zullen de kinderen wel twee keer nadenken voor ze ongeschoren terug naar school gaan. 

Opgeruimd staat netjes 

Dit was mijn motto voor deze week. Ik hoor mijn moedertje al zeggen: “En daar kan hij wel de kasten opruimen.” Alles voor het goeie doel hé, darling! Hopelijk blijft het een beetje opgeruimd of ben ik hierin te idealistisch?

Hoe zit het allemaal in de kast?

• Schap 1: Counters, games, …
• Schap 2: Het stavenspel
• Schap 3: De oefeningenmappen
• Schap 4: Piccopiccolo spelen, die gesorteerd zijn op niveau.
• Schap 5: Muziek instrumenten en rekenspelen.

VOOR

NA

Dweilen met de kraan open.

“Dweilen met de kraan open.” kan wel een spreekwoord zijn dat vrijdag 24 februari van toepassing was. Na een weekje in class 2 te staan begon ik de klas wat te kennen, dacht ik. Ik wist wel dat het niveau niet hoog lag. En inderdaad, je mag geen te hoge verwachtingen stellen. Maar soms ben je gewoon aan het einde van je Latijn om de kinderen nog maar iets mee te geven. De vragen vliegen door je hoofd. De woede wordt terug aangewakkerd wanneer ik terug begin te schrijven over de les. Woede is misschien niet het juiste woord. Eerder onmacht. Onmacht tegenover de het Keniaans onderwijsnet. Leerlingen beginnen in het eerste kleuterklasje al te leren over cijfers. Waar ze later dat jaar aanvankelijk mee beginnen te rekenen. Voorbeeldje: “Er liggen 4 mango’s, ik neem er 1 weg. Hoeveel mango’s blijven er nog over?” Dergelijke rekenverhalen horen thuis in een eerste leerjaar! Op die leeftijd zijn ze rijp genoeg om zo’n vragen te beantwoorden. Laat een kind, kind zijn. Probeer niet zo’n leerstof op te dringen. Dit werkt niet. De filosofie hierachter is, hoe vroeger de kinderen beginnen aan de leerstof, hoe slimmer ze worden. Hoe langer ze op school zijn, hoe beter ze de leerstof beheersen. Op een zeker hoogte kan ik mij nog wel vinden of beter gezegd ik begrijp wel waarom ze zo denken. Maar onderwijs is niet enkel zitten en luisteren, bordschema’s overschrijven en oefeningen oplossen. De kinderen hebben nood aan begeleiding op maat. Lessen waar iedereen betrokken blijft, … 

Na deze kleine uiteenzetting zal ‘k even mijn ervaringen hierbij noteren. Ik heb heel de week gewerkt rond maaltafels. Maar helaas moest ik van Miss Dorothy al overgaan naar het volgende thema “Divisions” of delingen. Je moet geen hoge studies gedaan hebben om te begrijpen dat de maaltafels geautomatiseerd moeten zijn voor je aan delingen kan starten … Maar helaas, de proefwerken stonden voor de deur dus de hoofdstukken moesten bekeken worden. Dus mijn eerste lesjes gingen van start om alles gelijk te verdelen. “Share equally” Ik heb geprobeerd om met de spullen die in handbereik lagen de verdelingen zo visueel mogelijk te maken. “We hebben 4 dopjes. Ik zou graag 2 gelijke groepjes zien. Dus we leggen 1 dopje links, 1 rechts. Dit herhalen we tot er geen dopjes overblijven.” Questions: “Hoeveel lagen er in het begin? Hoeveel dopjes liggen er in 1 groepje?, …” Dit verliep nog vlot. Omdat dit zo vlot verliep mocht ik van Miss Dorothy na break-time verdergaan met de schriftelijke oefeningen. Weer een tegenstrijdigheid waar je machteloos tegenover staat. De basis is nog niet half gelegd en toch moesten ze al oefeningen gaan maken. Want zo konden de ouders zien hoe goed ze wel in de klas hadden gewerkt. Goed of niet goed gemaakt, dat maakt niet uit. Zolang de oefeningen maar in het werkschriftje stonden. Ik wist van de observaties hoe de oefeningen gemaakt werden. Dus nam ik deze manier over, dit is iets waar ik ook in de fout ben gegaan. Ik had een bordschema gemaakt zodat ze alles konden overschrijven om aan de oefeningen te staren. In het begin maakte ik de oefeningen klassikaal. Dit liep wel maar enkel de slimmeriken gaven steeds het correcte antwoord. Op deze manier werden de oefeningen snel vervolledigd. Maar de betrokkenheid viel als een kaartenhuisje in elkaar wanneer ze alleen aan de slag mochten gaan. Al snel gingen de vingers de lucht in. De vragen kwamen van overal. Ik herhaalde een deel klassikaal maar de aandacht was ver te zoeken. Moeilijk om de African style aan te passen. Het voelde als falen aan. Hetgene wat me in België zo vaak lukte, werkte hier niet. Ik heb fouten gemaakt, deze fouten moeten rechtgezet worden. Maar die dag werd het me allemaal te veel. Ze stuurden me naar het volunteerhuis om even terug op mijn positieve te komen. 

Lag dit nu aan mij? Lag dit nu aan de kinderen?

Nee, de kinderen hebben de capaciteit. Allemaal hebben ze het vermogen om de maaltafels, deeltafels, optellingen en aftrekkingen op een zeker niveau te beheersen. De gelijkenissen zijn weer snel geschetst. Net zoals bij ons, kan elk kind het. Maar ze hebben allemaal nood aan de nodige begeleiding om zo hun doelen te bereiken.

Zelf ga ik mijn doelen ook aanpassen. De sprongen die ik wil maken, gaan ingeperkt worden. Je bent een Westerse leerkracht die heel dit Afrikaans onderwijsnet niet kan aanpassen. Maar je kan wel met kleine insteken en voorbeeldjes de leerkrachten helpen en laten inzien dat sommige methodes wel echt werken en sommige helemaal niet. 

Zeker niet slecht om even met je neus flink tegen de muur te lopen. Van deze fouten word je alleen maar sterker.

Bedankt.

Enkele dagen geleden zat ik samen met Miss Dorothy te verbeteren en kwamen de gesprekken voor het eerst goed los. Nadat er wat proefwerken gecorrigeerd werden, vroeg ze aan mij wat er met me aan de hand was afgelopen vrijdag. Ik heb mijn verhaal tegen haar gedaan en ze voelde zich schuldig over hoe het verlopen was. Dit is iets prachtig Keniaans. Ze leven enorm mee met hun omgeving. Dit is iets wat van kleins af er al in zit. Want Miss Dorothy vertelde me ook dat het na mijn les niet meer lukte om de kinderen iets bij te brengen. Ze zaten allemaal voor zich uit te staren en wisten niet wat van hen verwacht werd. They felt sorry for me. Terwijl ze er helemaal niets aan konden doen. Miss Dorothy heeft dan maar de lessen tijdig stopgezet omdat zowel de kinderen als zijzelf de dag niet meer konden verderzetten. Toen ze dit vertelde kreeg ik er kippenvel van. Zelf sta ik nog maar enkele dagen in de klas en ken ik de kinderen nog niet zo goed. Toch voel je jezelf op zo’n moment aanvaard en ben je een deel geworden van class 2.

Eerste weekje stage zit er bijna op.

De ideale moment om even te bloggen, iedereen is vroeg in bed gekropen omwille van onze eerste powercut. Lekker primitief zit het hele dorp zonder elektriciteit. Dit is even confronterend omdat wij als westerlingen die zo gesteld zijn op deze nutsvoorziening. Geen stroom wil zeggen dat we geen licht hebben en dat de zaklamp vanaf nu een extra lichaamsdeel vormt. Het licht is voor ons een vanzelfsprekendheid en op deze manier worden we even met de neus op de feiten gedrukt dat verschillende mensen in het dorp zo dagelijks leven. Ze gaan slapen wanneer de zon onder gaat en staan op wanneer deze weer begint te stralen. 

Gezellig was het wel even op het terrasje. Met onze petzls op ons hoofd werd dit diner naar een hoger level getrokken. Maar dit niveau werd snel omlaag gehaald door de verschillende insecten die rondom ons begonnen te springen. Een vliegende groene sprinkhaan verstoorde ons avondmaal het meest . Nadat ik even optrad als ongediertebestrijder, hebben we samen toch maar besloten om er eens vroeg in te kruipen. Wat zeker niet slecht is voor mij. Want dit weekend staat er een scoutsweekend gepland voor the two boys of the volunteers. Samen met Quinten ga ik op weekend met de scoutsclub. Wat het juist gaat inhouden is voor ons ook nog een raadsel maar het militair marcheren zal er zeker bijhoren. Dit hebben we al opgemerkt tijdens de verschillende ceremonies op school. Het op- en afhalen van de vlag bijvoorbeeld gebeurt steeds in alle sereniteit onder leiding van de scoutsclub. Wat juist de activiteiten zijn tijdens dit kamp zal ik jullie melden wanneer we terug zijn. 

Een avontuurlijk weekend ligt al op ons te wachten terwijl de week ook niet niets was. Onze eerste stageweek zit er bijna op. De lessen verliepen goed. Beter dan verwacht eigenlijk. Ik heb deze week vooral de focus op de maaltafels van 2, 3 en 5 gelegd. Ik heb geprobeerd om deze te automatiseren want het turven blijft een gewoonte. Wanneer ze 2 maal 2 moeten berekenen gaan ze te snel teruggrijpen naar het verhaaltje: “Er zijn twee groepen en in elke groep zitten 2 honden, hoeveel honden hebben we in totaal, …”. Dit vormt voor de kinderen een goede basis maar deze manier mag geen sluitende methode vormen want wanneer ze een vermenigvuldiging van de vorm 9 x 7 moeten oplossen en terug gaan turven duurt het wel een tijdje alvorens ze een blad ingevuld hebben. 

Bbbbbzzzzzzzzzzzzzzzzzttttt, welcome to Kenia with their powercuts. Batterij is op, dus morgen typen we verder. Powercut is over, sneller dan verwacht. Toch nog even dit deeltje verder afwerken.

Waar was ik gebleven… Haja, de maaltafels. Om deze automatisatie te versnellen heb ik grote posters gemaakt met daarop de maaltafels. Op deze manier valt hun oog hier dagelijks op. Ikzelf ga ook vaak proberen om zoveel mogelijk naar deze flappen terug te verwijzen. Hopelijk krijgt dit toch het gewenste effect. Fingers crossed! Tijdens het observeren is me ook opgevallen dat ze eigenlijk wel veel materiaal binnen handbereik hebben. Zo stond er een doos vol met stiften. Ik heb deze één voor één gecontroleerd. Hier kroop wel aardig wat werk in. Graag zou ik elke bank willen voorzien van de nodige stiften. Op die manier hebben ze tijdens de lessen Creative Arts ook eens andere materialen om mee te werken. Nu moet ik enkel nog op zoek gaan naar de nodige cups of bekertjes. En wat met de lege stiften? Weggooien? Dat was mijn eerste gedacht, want ja, je kan toch niet alles bijhouden?  Fout idee, miss Dorothy stelde voor om deze te gebruiken als counters of rekenmateriaal. Vandaag tijdens de les wiskunde heb ik ze al kunnen inschakelen. 

Uw creatieve geest wordt hier constant geprikkeld om met zo weinig mogelijk materiaal zo veel mogelijk te bereiken.  

Wat alles ook zo leuk maakt, is dat miss Dorothy me de nodige kansen toereikt. Ze geeft me de vrijheid in lessen en staat open voor gesprek om ideeën uit te wisselen. Op deze manier leren we van elkaar. Zo heb ik me vandaag iets te fel opgeboeid over het feit dat de betrokkenheid hier soms zo laag ligt. In België heb ik ook wel eens de opmerking gekregen dat ik alles vaak iets te strak wil houden. Soms moet je de kinderen ook wat leren loslaten en hun aandacht vragen op de cruciale momenten. De kunst is om een mooi evenwicht te verkrijgen. Wederzijds respect speelt hier ook een belangrijke rol in. Dit is iets wat in class two toch zeker aanwezig is. De kinderen kunnen zich uitleven maar weten ook wanneer ze moeten zwijgen. Als deze stilte nog eens gekoppeld zou kunnen worden aan leergierigheid en betrokkenheid zou het plaatje compleet zijn. Maar dat is een deel waar ik dan weer aan kan werken. Zo worden deze twee culturen perfect in elkaar gevlochten.

Zondag, 19 februari 2012

Het echte werk kan bijna starten.

 Na 2 weken observeren is het bijna aan ons. De lesjes wiskunde worden vanaf volgende week gegeven door de 8 vrijwilligers. Er heerst toch een aangename spanning in de volunteerhouse. Iedereen is ijverig bezig om zijn lesje goed voor te bereiden. Het is moeilijk in te schatten hoe de kinderen gaan reageren op hun nieuwe teacher. Hopelijk lopen de verwachtingen een beetje gelijk met die van ons. Voor alle duidelijkheid zal ik even de verdeling van de klasjes opsommen:

·         KG 1                      teacher Nathalie en  Yara
(Kindergarden)               

·         KG 2                      teacher Astrid

·         KG 3                      teacher Charlotte

·         STD 1                    teacher Sofie
(Standard)

·         STD 2                    teacher Stijn

·         STD 3                    teacher Ann-Sophie

·         STD 4                    teacher Quinten 

Even zal ik kort mijn les omschrijven. Recognize the fact that order of the multiplication doesn’t change the product. Met andere woorden de kinderen duidelijk maken dat de vermenigvuldigingen commutatief is, de termen kunnen omgedraaid worden maar het product blijft hetzelfde. Ik heb mijn les zo goed mogelijk proberen uit te schrijven. Maar what’s the African style? Ik heb zelf mijn verwachtingen nog niet te hoog gelegd.  Ik ga het even op mij laten afkomen. Zelf heb ik bewust nog maar één les voorbereid. Ik wil mezelf flexibel opstellen ten opzichte van de leerkrachten van hier. Miss Dorothy is de leerkracht van de tweede klas. Ze heeft me een zeer goed gevoel gegeven. Tijdens mijn laatste dag observeren mocht ik ook even helpen om de agenda’s te vervolledigen. Van deze gelegenheid heb ik even gebruik gemaakt om deze ’s na te kijken en te zien hoe ze hier hun dairy hanteren. Hieruit blijkt dat Miss Dorothy de kinderen zeer nauw aan het hart ligt. Ze geeft elke week zeer duidelijk feedback aan de ouders. Net zoals bij ons moeten de ouders elke week de agenda van hun kind handtekenen. Waardoor er een duidelijk communicatie is naar de ouders toe. 

Af en toe heb ik nog een beetje moeite met de taal. Zelf beheers ik niet voldoende Engels om me vaak vlot uit te drukken. Hier wordt daarenboven ook het Keniaans-Engels gehanteerd. Hierdoor wordt het vaak nog moeilijker om alles te begrijpen maar met gebaren en enkele staakwoorden komen we al een stuk verder. Dit zal na verloop van tijd wel vorderen, hoop ik! :) Onder het motto: ‘Hakuna matata’ ga ik verder deze stage tegemoet ! Wish me luck !

De school

Het leven zoals het is ...

Rainbow 4 kids 

Primary school

het schoolteam

porrigde time

playing hide and seek

break time

 

Break time is over, iedereen in de rij!

bezorgde juf Sofie

Welkom in class 1 bij teacher Bernice.

De eerste week in Kenia

Het avontuur is begonnen. 

Zaterdag 4 februari stond om 20.00 ons vliegtuig klaar richting Ethiopië met een kleine tussenstop in Parijs. Het verliep vlotjes. Rond een uur of 7 plaatselijke tijd waren we geland. Daar moesten we niet naar de bagage zien en gewoon naar terminal 2 gaan. Na 3 uurtjes wachten in Addis Ababa konden we onze laatste vlucht opstappen. Nog even een tussenstop in Kilimanjaro, Tanzania om dan eindelijk in Mombasa te landen. Wat een avontuur. Een reis van 16 uur en 45 minuten achter de rug, wat een tochtje! Zijn we er al? Helaas, er volgde nog een tocht van een uurtje richting Maweni. Voor we in onze matatu, zo noemen de lokalen busjes, konden stappen moesten we al die koffers nog in de twee wagens krijgen. Na veel passen en leggen konden we vertrekken. We moesten ons wel opsplitsen. Ik moest samen met Jackson in de taxi met de koffers gaan zitten en de anderen zaten in de Matatu. Tijdens deze rit heb ik mijn ogen toch wel de kost gegeven. Hieronder vind je enkele foto’s die jullie een beter beeld kunnen schepen van deze rit.

In de helft van onze trip moesten we met de ferry het meer oversteken. Dit was een serieus avontuur. Op deze ferry werden zowel auto’s als vrachtwagens als gewone mensen vervoerd. Naar het gewicht werd niet zo nauw gekeken. Onze chauffeur was er nogal vrij gerust in dat we de overkant zouden halen. Zelf moesten we in de auto blijven zitten om onze veiligheid te verzekeren. Na de oversteek merkten we wel het verschil tussen de stad Mombasa en de andere dorpjes. Af en toe moest ik toch wennen aan het feit dat we aan de linkse kant van de baan reden. Ook het inhalen gebeurde zeer vlotjes. De verschillende matatus stopten af en toe langs de weg om de lifters op te pikken. Maar daar reed de chauffeur zeer vlotjes voorbij.

Na een uurtje onderweg arriveerden we in ons dorpje Maweni. We reden langs de verschillende huisjes van de bevolking, de lokale groentewinkel, het weeshuis Kebene en arriveerden zo in onze residentie waar we 3 maanden gaan verblijven. Er staan twee huisje. We hebben deze verdeeld in een kleuterhuisje en een lagereschoolhuisje. Dus Quinten, Ann-Sophie en Sofie zijn mijn roommates en Charlotte, Yara, Nathalie en Astrid delen samen ook een huisje. Onze koffers moesten we gewoon in onze huisje even neerzetten want Katrien a.k.a mama Rainbow ging ons een klein rondleiding geven. Snel die warme lange sweatpants uit om in mijn shortje op verkenning te gaan. Tijdens deze wandeling had ik niet zo zeer medelijden met de lokale bevolking, ook al woonden ze in armzalige huisjes, ook al droegen ze gescheurde kleren. Ze waren zo verwelkomend en zo vriendelijk. Iedereen riep maar ‘Jambo, Jambo, Habari?’ Deze mensen aanvaardden ons onmiddellijk als de nieuwe teachers van Rainbow4kids. We maakten ook kennis met de lokale groentewinkeltjes. Aan het begin van de straat zijn er twee gevestigd. Mama Rainbow heeft samen met de winkels afgesproken dat de ene winkel groenten en fruit aan de school levert. En de andere winkel is geschikt voor de bezoekers van het project. Na deze introductie gingen we verder naar een plaatselijk restaurantje. Hier konden we al onze vragen aan Katrien stellen en gaf ze ons nog wat meer informatie over de regels en de normen van het dorp. Hier werd het ons duidelijk dat het allemaal zeer vriendelijke mensen zijn maar dat je geen loze beloftes hoeft te maken aan hen. Het is een dorp waar ze deze beloftes zeer goed onthouden. Als je bij een kraampje wordt aangeklampt en ze vragen je om iets te kopen, zeg dan gerust ‘No, thank you’ in plaats van hen de belofte te maken dat je misschien morgen gaat terug komen. Want dan rekenen de mensen er op dat je morgen terug aan hun kraampje komt staan. Wanneer je dat niet doet, kan het wel eens zijn dat ze je komen opzoeken met de vraag waarom je niet bent langs geweest. Dit zijn nieuwe regels die je gewoon moet worden. Maar de tips die Katrien ons gaf, waren zeer nuttig en verrijkend voor de rest van ons verblijf. Na een gezellige avond op restaurant keerden we terug naar onze huisjes om rustig alles in gereedheid te brengen om te gaan slapen.

 En we zijn vertrokken …

Het huisje was met eerste basisvoorzieningen in orde gebracht. Dus we konden ’s morgens rustig met zijn allen ontbijten, dit op het terras tussen de twee huisjes in. Gisteren hadden we ook de afspraak gemaakt om steeds hier samen te eten. Op deze manier verhogen we ook het groepsgevoel en de sfeer onder elkaar. Hierbij hadden we ook gezegd dat we om de beurt eten voor elkaar klaar te maken. Dit zag ik al onmiddellijk zitten. J Als je hier de heerlijke producten zou zien, zou je ook direct de voetjes onder tafel willen schuiven hoor! Na het ontbijt stond er een strak schema gepland. Om 10 uur werden we voor het eerst in de school verwacht. Super spannend moment. We kwamen juist aan tijdens break time, al de kindjes keken ons wat vragend aan. Want zij zaten waarschijnlijk met nog meer vragen als wij. Wanneer de bel ging, verzamelden alle kinderen zich op de speelplaats. De onder-directrice Fatima verwelkomde ons. Wij mochten ons op het podium plaatsen en stelden ons zelf kort voor aan de kinderen. Na deze voorstelling zette Fatima het volksliedje in. Alle kinderen zongen uit volle borst mee. Wat de kinderen niet wisten, was dat wij het liedje ook al vaak ingeoefend hadden. De kinderen vonden het super toen we dit luidkeels konden meezingen. Dit was het eerste kippenvel moment. Vervolgens verwachten Katrien samen met Fatuma ons in de staffroom. Zij maakten nog even duidelijk wat onze taak juist was. België en Kenia zijn twee verschillende landen, culturen, talen, … We moesten proberen om dit als een voordeel te zien om deze twee culturen optimaal te gebruiken waardoor we samen tot een mooi resultaat kunnen komen. Na deze waardevolle gedachte nam Katrien ons mee naar de plaatselijke winkel waar we onze inkopen konden doen. We legden samen een pot uit zodat we onze inkopen zo konden delen. Het was wel moeilijk om in te schatten wat we allemaal nodig hadden. Dit is iets wat we nog wat moeten leren. Maar al doende, eten we! (Of hoe was da spreekwoord nu al weer?) Wanneer alles afgerekend was, konden de inkopen naar de huisjes gebracht worden. John, onze housekeeper zou deze spullen netjes op z’n plaats zetten. Wij gingen ondertussen verder richting het strand. En jawel, het strand is het strand zoals we het kennen vanuit de exotische reisbrochures. Ongelofelijk, het zand spierwit, het water hemelsblauw en niet te vergeten de palmbomen die het plaatje compleet maken. Deze foto’s volgen zeker nog. Tijdens de strandwandeling gingen we even onze dorst lessen in een strandbar. Dit was gewoonweg genieten. Na deze verfrissing gingen we terug richting onze huisjes. De boodschappen waren netjes op het aanrecht geplaats en konden zo onmiddellijk startten aan ons avondeten. Hier hebben we samen nog wat bijgepraat over onze eerste indrukken en zijn vervolgens vol spanning in ons bed gekropen met de vraag wat er ons morgen allemaal te wachten zou staan. 

Eerste observatiedag:

 Na het ontbijt werd er op onze poortdeur geklopt. Dit was Katrien en Hilde. Ze kwamen ons halen om samen naar het schooltje te gaan. Vandaag hebben we kennis gemaakt met de klassen. De leerkrachten verwelkomden ons hartelijk. Ons eerste klasje waar we zijn gaan observeren was het eerste leerjaar.

Hieronder zie je de planning van onze dag:

Observatie in het eerste leerjaar:

8.20 – 8.55          English Reading

8.55 – 9.25          Mathematics

9.25 – 10.00        BREAK TIME of beter gezegd porridge-time

10.00 – 10.35     Kiswahili

10.35 – 11.05     Religion

11.05 – 11.35     BREAK TIME

11.35 – 12.05     Physical Exercises

12.05 – 12.40     Creative arts

12.40 – 14.00     Lunchbreak

Observatie in het tweede leerjaar:

14.00 – 14.35     Mathematics

14.35 – 15.10     Kiswahili

Tijdens het onthaal van het eerste leerjaar zeiden de kinderen opvallend alles in koor: “Goodmorning teachers”, “Goodmorning class, How are you?” “We‘re quite fine, thank you! How are you, teacher?” “I’m fine too. Thank you, class.” “What date is it, today?” “Today, it’s the 7^th of February 2012” En zo ging het nog wel een tijdje verder. De kinderen somden alles op alsof zo nooit iets anders gedaan hadden. Na deze leuke verwelkoming kon de les starten.

Tijdens de les English Reading  maakten de kinderen kennis met het enkel- en het meervoud van zelfstandige naamwoorden , singular and plural. Dit zeiden ze samen zeer vlot in koor op: one house, many houses, one tree, many trees, one table, many tables,  enzovoort. Dit was toch een heel andere manier om de grammaire aan te leren. Bij het leren van de grammaire werd ook de het alfabet een keertje opgezegd. Na de les Engels werd er een klein bewegingsmomentje in gelast om over te gaan naar de les Mathematics. De les ging over het voluit schrijven van cijfers. De meeste kinderen wisten zeer goed hoe ze al de verschillende cijfers moesten uitschrijven, best wel knap voor een eerste leerjaar. Tijdens de eerste break time leerden we het ontbijt kennen voor de kinderen. De ondertussen bekende porrigde was eigenlijk wel lekker. Je kunt het een beetje vergelijken met de havermoutpap van bij ons. De kinderen krijgen dit elke morgen voorgeschoteld. Dit is vaak het eerste wat ze eten die dag. Wanneer we dachten dat de break bijna over was, duurde dit toch nog wel even, African time wordt dit genoemd. Polé, polé of alles op ’t gemakske, zoals wij zouden zeggen. Rond half 11 hoorden we dan toch de bel rinkelen. De kinderen gingen knap allemaal in de rij staan en liepen schouder aan schouder naar hun klaslokaal. Wanneer iedereen in de klas was gearriveerd, begon de leerkracht spontaan in het Swahili te praten. Ik verzeker jullie, je verstaat er geen jota van! Er zijn wel enkele typische woordjes zoals ‘Jambo, asante sana,…’ die we konden opvangen, maar voor de rest is het moeilijk om er een samenhangende betekenis aan te koppelen. Zelf moeten we geen Swahili geven. Dit zou een beetje te moeilijk worden denk ik. Alsook godsdienst hoeven wij niet te geven. In deze klas zitten verschillende godsdiensten samen en de kinderen worden ook niet gesplitst tijdens deze les. De les ging over het ontstaan van de wereld volgens het creationisme. De leerlingen konden zeer vlot de verschillende dagen opsommen en hierbij vertellen wat God allemaal geschapen had. Dit was toch ook wel verrassend voor een eerste leerjaar. In België is dit leerstof derde, vierde leerjaar. Maar hier kunnen de kinderen zeer vlot dit verhaal verwoorden. De andere break die er aan kwam verliep iets vlotter en stipter. Na de break hadden we Physical  Education, …  Ja ja, je leest het goed, turnen. Je zou misschien denken in een zaaltje of een overdekte plaats, nee hoor. In de blakende zon stonden de leerkracht, de kinderen en wij ons op te warmen om aan de turnles te beginnen. Veel opwarmen was er voor mij niet aan, het zweet rolde zo ook al van mijn gezicht. De kinderen vonden het allemaal fijn. De glimlach van de kinderen deed toch wel de hitte even vergeten. Dus we deden gezellig mee. Het doel was om ons wat bezig te houden met een touw en een bal. De klas werd verdeeld in 4 groepjes. Ons groepje had het voorstel om te springtouwen, joepie jeeeh ! :D Dit was lekker puffen. Maar achteraf bekeken was het wel leuk. De volgende les was Creative Arts. De kinderen moesten proberen om mooie cirkels te tekenen in een patroon. Dit was wel een beetje een rare opdracht. De kinderen moesten zich concentreren om de cirkeltjes perfect te tekenen. Maar door de positieve feedback van de leerkracht lukte dit best aardig. We mochten van haar ook mee helpen verbeteren. Dit was wel leuk om even te kunnen proeven van de manier van omgaan met de kinderen in een klassituatie. Wanneer iemand de bel liet rinkelen zat de voormiddag erop. De kinderen renden naar de speelplaats om in shiften te komen eten. Ze kregen allemaal een lekker middagmaal voorgeschoteld. Het was rijst met bonen. En om eerlijk te zijn, was dit echt wel lekker. Ik doe uiteraard mijn naam weer eer aan om dit overheerlijk te vinden, maar mijn medecollega’s waren van dezelfde mening. Het was zeer voedzaam voor de kinderen. Door dit maal konden ze met volle moed de rest van de dag verderzetten. 

Na de lunch mochten we van klas verwisselen, dit maal konden ze ons vinden in het tweede leerjaar. Dit leerjaar was veel rustiger. Hier konden we zeer goed de evolutie zien van de lessen wiskunde. Het onderwerp was om opzoek te gaan naar het patroon. Dus de leerlingen kregen een lijn en moesten zelf proberen om het missende getal in te vullen. Dus bijvoorbeeld 2, 4, 6, … Ze zochten het patroon en merkten dat er elke keer 2 bij moest en dat het missende getal 8 was. Dit ging klassikaal zeer goed. Maar wanneer de kinderen individueel aan de slag moesten gaan, was dit een stuk moeilijker. De kinderen hebben leren turven. Maar ze krijgen geen visuele ondersteuning. Hier is een grote nood aan. Wanneer je merkt dat hier behoefte aan is, weet je ook dat je hier iets kan betekenen. Het is niet makkelijk om heel het denkproces aan te passen, maar het kan wel zeer nuttig zijn om enkel tips of hulpmiddelen aan te bieden. Dit geeft kinderen ook meer voldoening waardoor ze sneller de andere wiskunde oefeningen beet hebben. Zelf had ik tijdens deze les voor het eerst het gevoel dat ‘k in deze school echt iets kan beteken. Ik kan mijn kennis overdrachten aan hen, maar ik kan even zeer verschillende dingen leren van de leerkrachten. Het is moeilijk om het allemaal te schetsen, maar de kinderen geven zo’n warmte en respect aan jou waardoor je er soms stil van wordt. Er zijn veel verschillen, er zijn veel gelijkenissen. Daarom is het belangrijk om een weg tussen deze twee te vinden. 

Wanneer de les afgelopen was, mochten wij naar buiten gaan want de kinderen gingen de klas netjes opkuisen. Toen dit gebeurd was, gingen de leerlingen zich verspreiden in verschillende clubs. Deze clubs zijn extra lessen waar de kinderen hun talent kunnen ontplooien. Ik heb de club music bijgewoond. Dit was ongelofelijk, met niets maken ze de meest prachtige liedjes. Ze zingen, rijmen, rappen, … alsof het niet is. Een filmpje ga ik nog maken de komende dagen, want dat is echt iets wat vastgelegd moet worden. Nicolas en Isaiha zijn twee jongens van de 8^ste klas. Ze maakten een rap over Rainbow4kids. Wanneer ze begonnen te rappen, kwam het ritme los bij iedereen rondom hem en ook bij mij. Ik was zo vol van deze gasten dat Sofie en ik hen een handtekening vroegen. Later die dag meldden ze ons dat ze een lied voor ons hadden gemaakt en ze deze vrijdag zouden laten horen. ‘k Ben benieuwd wat dat gaat geven.

Na deze prachtige afsluiter van de dag, gingen we met zijn achten huiswaarts om lekker te gaan kokkerellen. Spaghetti met groenten en tomatensaus, manneke. De roommates kunnen zeker niet slecht koken. Mijn kilootjes zullen er helaas niet afgaan, maar ja we leven maar ene keer!

Tweede observatiedag

Om 7 uur uit de veren om een nieuwe dag te starten, lekker geslapen dus de dag kan voorlopig al niet meer stuk. Na het ontbijt maakten we ons klaar om richting het schooltje terug te gaan. Dit keer moest ik en Sofie gaan observeren in het derde leerjaar bij miss Fidelis. Tijdens de les Swahili moesten ik en Sofie even langer in de klas blijven zitten. Ze had graag even gehoord hoe het zat met onze talenknobbel. Tijdens de les werden er verschillende woordrijtjes gelezen, na de les was het aan ons om deze even netjes te lezen al de kinderen, even testen of het jullie ook zou lukken:

kidole gumba                       (duim)

ulimi                                      (tong)

kiwiko cha mkono               (pols)

kidole cha mguu                  (teen)

paja                                       (bil)

meno                                     (tanden)

bega                                      (schouder)

tumbo                                    (buik)

pua                                        (neus)

kinywa                                   (mond)

shingo                                   (nek)

sikio                                      (oor)

jicho                                      (oog)

uso                                       (gezicht)

Wij waren volgens juf Fidelis geslaagd, hoe zit het met jullie? :D Maar dit was nog maar het begin van onze proef. Tijdens de les Creative Arts mochten de kinderen zelf een liedje brengen. Hier kwam weer het muzikale en ritmische gevoel naar boven. Die mannen kunnen met hun gat schudden, niet normaal!! :D Daar kan ‘k nog veel van leren! Al de kinderen hadden een liedje vooraan gezongen maar miss Fidelis keek plots onze kant uit. ‘Teacher Stijn en teacher Sofie, let’s hear your song.’ We hadden al zo’n donker bruin vermoeden dat we ook ons zangtalent moesten bovenhalen. Dus hadden vooraf afgesproken dat we ‘Jambo’ gingen zingen. Dit lied vind je bovenaan op mijn blog ook. Dus we zeiden dat we het liedje niet helemaal kenden, maar dat ze ons maar moesten verder helpen. Wat ook gebeurde. De juf gaf ons toch achteraf een dikke duim.  Onze dag was weeral goed!! 

Het einde van de dag was er sneller dan verwacht, dus ik had me al verheugd om terug naar de club music te gaan luisteren maar helaas was er geen club die dag. Dus we gingen samen met de kinderen van de kleuterklasjes buiten wachten op hun ouders. Maar toen hoorden we muziek uit de dinning hall komen. Blijkbaar werd een soort van freepodium oppoten gezet. De kinderen mochten zelf een sketch, een liedje of een dansje komen brengen. Dit was helaas wel allemaal in het Swahili dus het was moeilijk om te verstaan maar het gelach van de kinderen werkten zeer aanstekelijk. Wanneer er drie dames op het podium kwamen, ging het dak er bijna af. De muziek begon te spelen en de dames begonnen te dansen. Niet normaal wat een sfeer dat deze dames brachten. Ze draaiden met hun heupen alsof er vaseline tussen het gewrichten zat, echt zotjes! De drie dames op het podium hadden verschillende leeftijden, de ene was 8, de andere een jaar of 12 en oudste was rond de 14, schatten we. Het was een echte dancebattle. Na elke liedje moeste er een meisje afvallen. En jawel hoor, ons jongste shaker mocht haar handen hoog in de lucht steken want zij was de publieklieveling. Na het feestgedruis was het even back to business. De leerkrachten verzamelden allemaal in de staffroom om de eerste meeting met de volunteers bij te wonen. We hadden een klein tekstje voorbereid om de eerste indruk te verwoorden van onze observaties in de klas, hierbij bedankten we ook de leerkrachten om ons deze kansen te geven. Waarna zij ons ook bedankten. Voor en na deze meeting was er altijd een leerkracht die het gebed inzetten om God te bedanken voor deze kansen die Hij ons biedt. Ook al ben ik niet zo’n gelovig persoon, toch was de overtuiging van de leerkrachten zeer aangrijpend waardoor het gebed ook een belangrijkere functie kreeg. Met de woorden ‘Thanks for the opportunity, God bless you, amen’ zou ik graag deze dag willen afsluiten.