27 maart 2012
Het is alweer een tijdje geleden
dat ik nog iets gepost heb, maar daar zit het bezoek van twee belangrijke
personen voor iets tussen. Mijn ouders zijn voor twee weken in Kenia geweest.
Ze hebben kennis gemaakt met de dagelijkse bezigheden van hun zoon. Er waren
toch wel enkele vragen die opgelost moesten worden. Zo zijn ze enkele dagen mee
naar school gegaan. Ze hebben kunnen bekijken wat er ondertussen allemaal
verwezenlijkt is, maar tegelijk hebben ze ook de schrijnende situatie kunnen zien.
De vraag waarom ik hier nu zit, is voor een deel opgelost. Ze hebben gezien dat
er iets gedaan moesten worden. Iedereen helpen gaat niet, maar stap voor stap
kunnen we de mensen van het dorpje wel een beter leven geven.
In het begin van hun verblijf was
een beetje zoeken en aftasten. Zo kwamen ze in aanraking met de beachboys die
hen letterlijk de kleren van het lijf vroegen maar na verloop van tijd wisten
mijn ouders en hun reisgenoten hen op tijd van antwoord te dienen. Nadat ze
deze jongens de pas afsneden, konden ze ten volle genieten van het prachtige land.
Ze hebben zowel het drukke stadsleven in Mombasa gezien als de dorpssfeer in
Maweni. Ook van het toeristische deel hebben ze ten volle kunnen genieten.
Kortom, ze hebben het echt naar hun zin gehad.
De tweeling in het nieuw.
Waarschijnlijk hebben de lezers
de verschillende blogs reeds gelezen. Op de blog van Quinten staat
uitgeschreven dat we deze week de situatie van twee broertjes van zeer dichtbij
meemaakten. Ik schets voor jullie even de situatie.
De twee jongens komen voor het
eerste jaar naar de Rainbowschool. Ze hebben een leeftijd van 7 à 8 jaar, de
exacte geboortedatum is niet gekend. Ze mochten bij juf Bernice in de klas
komen zitten, in standard 1. Dit is echter alleen een indeling naar gelang de
leeftijd. Er werd niet gekeken naar o.a. de talenkennis. Dit speelt hen nu wel parten. Ze
kunnen geen letter Engels begrijpen. Dit is niet enkel te wijten aan hun latere
schoolgang. Als we naar hun thuissituatie kijken, komt het echte verhaal aan de
oppervlakte. Dit is echt schrijnend. De kinderen leven bij hun vader. Hun
moeder woont niet meer thuis. De reden is niet bekend. Tijdens de eerste weken
op school werd er ons al gezegd dat hun thuissituatie niet normaal is. Hun
vader komt vaak laat thuis. De kinderen moeten zelf voor eten zorgen, als ze al
geld hebben om iets voor eten te kopen. Wanneer hun vader thuis komt, heeft hij
vaak al genoeg gedronken. Dit gaat ten kosten van de kinderen waarvan wij ’s
morgens de gevolgen zien. De kinderen hebben op hun rug zweepslagen, littekens
van uitgedoofde sigaretten, snijwonden,… Hier blijft het ook niet bij. We
kunnen de tweeling van elkaar onderscheiden omdat een van hen brandwonden heeft
op zijn handen. Dit is ook het werk van de vader des huizes.
De verwaarlozing is mensonwaardig.
De kinderen leven in erbarmelijke omstandigheden. Omdat hun vader niet naar hen
omkijkt hebben ze ook nog geen uniform voor de school. Dat is iets waar wij wat
aan wilden doen. Met het sponsorgeld
hebben we al enkele dingen verwezenlijkt maar dit is eindelijk iets waar we
zelf inspraak in hebben. Het idee komt
van Sofie. Zij heeft zich voor het grote deel ontfermd over deze twee jongens.
Samen hebben we voor de jongens een uniform gekocht. Dit is nog maar het begin
van het verhaal. Laat ons hopen dat er snel iets wordt ondernomen waardoor de
kinderen echt kunnen stralen.
Vrijdag is Justus, de manager van Kebene, naar
mij toegekomen om de situatie even te schetsen. Kebene is een
Belgisch-Nederlands project om verwaarloosde en ouderloze kinderen op te vangen.
Zij werden op de hoogte gebracht van de situatie van de twee jongens. Net zoals
bij ons is het niet evident om de kinderen zomaar bij hun ouders weg te halen.
Hier gaat een hele procedure aan vooraf. De eerste stap is om de kinderen even
aan het woord te laten. Veel moesten ze niet zeggen, de zweepslagen en
littekens van de uitgedoofde sigaretten op hun rug spraken voor zich. Justus
schreef alles nauwkeurig op en nam de zaak onmiddellijk serieus. Zijn planning
is nu om thuis ook de situatie te bekijken en even in gesprek te gaan met de
vader. Daarnaast is de politie langs geweest om de zaak te bekijken. De
leerkrachten denken dat de vader voor enkele jaren achter de tralies moet maar
daar is nog geen uitspraak over. We houden jullie op de hoogte van deze
situatie. Voorlopig lopen de twee jongens trots in de school rond met hun nieuw
uniformpje, knappe mannen
