De ideale moment om even te
bloggen, iedereen is vroeg in bed gekropen omwille van onze eerste powercut.
Lekker primitief zit het hele dorp zonder elektriciteit. Dit is even
confronterend omdat wij als westerlingen die zo gesteld zijn op deze nutsvoorziening.
Geen stroom wil zeggen dat we geen licht hebben en dat de zaklamp vanaf nu een
extra lichaamsdeel vormt. Het licht is voor ons een vanzelfsprekendheid en op deze manier worden we even met de neus op de feiten gedrukt dat
verschillende mensen in het dorp zo dagelijks leven. Ze gaan slapen wanneer de
zon onder gaat en staan op wanneer deze weer begint te stralen.
Gezellig was het wel even op het
terrasje. Met onze petzls op ons
hoofd werd dit diner naar een hoger level getrokken. Maar dit niveau werd snel
omlaag gehaald door de verschillende insecten die rondom ons begonnen te
springen. Een vliegende groene sprinkhaan verstoorde ons avondmaal het meest .
Nadat ik even optrad als ongediertebestrijder, hebben we samen toch maar
besloten om er eens vroeg in te kruipen. Wat zeker niet slecht is voor mij. Want dit
weekend staat er een scoutsweekend gepland voor the two boys of the volunteers.
Samen met Quinten ga ik op weekend met de scoutsclub. Wat het juist gaat
inhouden is voor ons ook nog een raadsel maar het militair marcheren zal er
zeker bijhoren. Dit hebben we al opgemerkt tijdens de verschillende ceremonies
op school. Het op- en afhalen van de vlag bijvoorbeeld gebeurt steeds in alle
sereniteit onder leiding van de scoutsclub. Wat juist de activiteiten zijn
tijdens dit kamp zal ik jullie melden wanneer we terug zijn.
Een avontuurlijk weekend ligt al
op ons te wachten terwijl de week ook niet niets was. Onze eerste stageweek zit
er bijna op. De lessen verliepen goed. Beter dan verwacht eigenlijk. Ik heb
deze week vooral de focus op de maaltafels van 2, 3 en 5 gelegd. Ik heb geprobeerd
om deze te automatiseren want het turven blijft een gewoonte. Wanneer ze 2
maal 2 moeten berekenen gaan ze te snel teruggrijpen naar het verhaaltje: “Er
zijn twee groepen en in elke groep zitten 2 honden, hoeveel honden hebben we in
totaal, …”. Dit vormt voor de kinderen een goede basis maar deze manier mag
geen sluitende methode vormen want wanneer ze een vermenigvuldiging van de
vorm 9 x 7 moeten oplossen en terug gaan turven duurt het wel een tijdje
alvorens ze een blad ingevuld hebben.
Bbbbbzzzzzzzzzzzzzzzzzttttt,
welcome to Kenia with their powercuts. Batterij is op, dus morgen typen
we verder. Powercut is over, sneller dan verwacht. Toch nog even dit deeltje
verder afwerken.
Waar was ik gebleven… Haja, de
maaltafels. Om deze automatisatie te versnellen heb ik grote posters gemaakt
met daarop de maaltafels. Op deze manier valt hun oog hier dagelijks op. Ikzelf
ga ook vaak proberen om zoveel mogelijk naar deze flappen terug te verwijzen.
Hopelijk krijgt dit toch het gewenste effect. Fingers crossed! Tijdens het
observeren is me ook opgevallen dat ze eigenlijk wel veel materiaal binnen handbereik hebben. Zo stond er een doos vol met stiften. Ik heb deze één voor één gecontroleerd. Hier kroop wel aardig wat werk in. Graag zou ik elke
bank willen voorzien van de nodige stiften. Op die manier hebben ze tijdens de
lessen Creative Arts ook eens andere materialen om mee te werken. Nu moet ik enkel nog
op zoek gaan naar de nodige cups of
bekertjes. En wat met de lege stiften? Weggooien? Dat was mijn eerste gedacht, want ja, je kan toch niet alles bijhouden? Fout idee, miss Dorothy stelde voor om deze
te gebruiken als counters of
rekenmateriaal. Vandaag tijdens de les wiskunde heb ik ze al kunnen
inschakelen.
Uw creatieve geest wordt hier
constant geprikkeld om met zo weinig mogelijk materiaal zo veel mogelijk te
bereiken.
Wat alles ook zo leuk maakt, is
dat miss Dorothy me de nodige kansen toereikt. Ze geeft me de vrijheid in
lessen en staat open voor gesprek om ideeën uit te wisselen. Op deze manier
leren we van elkaar. Zo heb ik me vandaag iets te fel opgeboeid over het feit
dat de betrokkenheid hier soms zo laag ligt. In België heb ik ook wel eens de
opmerking gekregen dat ik alles vaak iets te strak wil houden. Soms moet je de
kinderen ook wat leren loslaten en hun aandacht vragen op de cruciale momenten.
De kunst is om een mooi evenwicht te verkrijgen. Wederzijds respect speelt hier
ook een belangrijke rol in. Dit is iets wat in class two toch zeker aanwezig
is. De kinderen kunnen zich uitleven maar weten ook wanneer ze moeten zwijgen.
Als deze stilte nog eens gekoppeld zou kunnen worden aan leergierigheid en
betrokkenheid zou het plaatje compleet zijn. Maar dat is een deel waar ik dan
weer aan kan werken. Zo worden deze twee culturen perfect in elkaar gevlochten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten